Zawiniłam, a błąd mój bardzo zasmucił siostrę Teresę; czyniłam sobie gorzkie wyrzuty. Postanowiłam za karę nie przystąpić do Komunii świętej i o tym moim postanowieniu zawiadomiłam listownie naszą drogą Mistrzynię. W odpowiedzi otrzymałam od niej następującą karteczkę:
"Drogi kwiatku Jezusowy, wystarcza, że korzenie twoje w pokorze wielkiej karmią się ziemią...otwórz, a raczej wznieś w górę twój kielich, aby Chleb Anielski, niby rosa niebieska, wzmocnił cię i dał wszystko, czego ci niedostaje.
"Dobranoc, biedny kwiatku, proś Pana Jezusa, aby modlitwy, zanoszone o moje wyzdrowienie, wyjednały mi pomnożenie ognia, który ma mnie wyniszczyć".
*
Wyczekiwałyśmy w infirmerii, by skończyła dziękczynienie po Komunii św., aby móc z nią pomówić i zasięgnąć jej rady. Zrazu zasmuciło ją to, uczyniła nam słodką wymówkę, lecz zaraz potem rzekła: "Myślałam, że nie powinnam pragnąć więcej spokoju, niż go miał Pan Jezus. Gdy uchodził na puszczę po nauczaniu, rzesze przerywały samotność Jego. Przychodźcie …More

Skłonna byłam bardzo do płaczu i to co chwila, o lada drobnostkę, co sprawiało przykrość siostrze Teresie.
Pewnego dnia wpadła na myśl oryginalną: wzięła ze stołu muszelkę do rozcierania farb, a trzymając mnie za ręce, abym oczu nie mogła ocierać, w tę muszelkę łzy moje zbierała. Wtedy płacz mój zamienił się w śmiech.
Zaraz powiedziała:
"Wolno ci odtąd płakać, ile zechcesz, ale tylko do muszelki".
Na tydzień przed jej śmiercią, na myśl o rozstaniu płakałam cały wieczór. Zauważyła to i zaraz zapytała:
"Płakałaś znowu - czy w muszelkę?"
Nie mogłam skłamać...Zasmucona odrzekła:
"Umrę wkrótce i odejdę niespokojna o ciebie, jeśli nie przyrzekniesz, że wiernie wypełniać będziesz moje zlecenie. Wielką wagę przywiązuję do niego dla twojej duszy". Nie było rady, musiałam dać słowo, ale jako łaskę wyprosiłam sobie pozwolenie opłakiwania jej śmierci. "Czemuż masz płakać po mnie? Doprawdy, szkoda łez. Płakać będziesz nad moim szczęściem...Ale lituję się nad twoją słabością i pozwalam ci płakać przez …More

Przed moją profesją otrzymałam za pośrednictwem naszej świętej Mistrzyni łaskę szczególną. Było to po całodziennym praniu, czułam się strasznie zmęczona, a nadto przygnieciona cierpieniami moralnymi. Wieczorem przed rozmyślaniem chciałam jej wspomnieć o tym, ale odpowiedziała mi:
"Dzwonią na modlitwę, nie mam czasu pocieszać cię; zresztą widzę jasno, że daremny byłby mój trud! Bóg chce, abyś tymczasem cierpiała sama!"
Poszłam za nią na rozmyślanie, ale w takim stanie zniechęcenia, że po raz pierwszy przyszły mi wątpliwości co do mojego powołania. Mówiłam sobie: "Nigdy nie będę miała siły być Karmelitanką, za twarde to dla mnie życie". Klęczałam kilka minut w tej walce i smutnych myślach, gdy nagle, nie pomodliwszy się, nie zapragnąwszy nawet uspokojenia, uczułam w duszy zmianę, nadzwyczajną, nie poznawałam siebie. Powołanie moje ukazało mi się piękne, miłe - zrozumiałam urok i wartość cierpienia.
Wszelkie wyrzeczenia się i trudy życia zakonnego wydały mi się nieskończenie wyższe nad …More

"Gdy sobie przedstawiam życie Najśw. Rodziny, wielką mi jest pociechą myśl, że to życie było takie zwykłe, tak do naszego podobne. Najśw. Panna i św. Józef wiedzieli wprawdzie, że Jezus jest Bogiem, ale wiele cudownych szczegółów było przed nimi zakrytych, podobnie jak my, żyli wiarą. Czyś nigdy nie zastanawiała się nad słowami Pisma św.: "A oni nie zrozumieli słowa, które im mówił?" I nad tymi, niemniej tajemniczymi: "A ojciec Jego i matka dziwowali się temu, co o nim mówiono?" (Łuk. II, 33) Mniemaćby można, że dowiadywali się dopiero czegoś zupełnie nowego. Zdziwienie ich nasuwa to przypuszczenie".
*
"W brewiarzu na sekstę jest wiersz, który codziennie odmawiam niechętnie, a mianowicie: "Inclinavi cor meum ad feciendas justificationes tuas in aeternum, propter retributionem' (Nakłoniłem serce swe, abym czynił sprawiedliwości twoje na wieki dla odpłaty (ps. CXVIII, 112)). W myśli pospieszam zawsze dodać: O dobry Jezu, Ty wiesz, że służę Ci nie dla nagrody, ale jedynie dlatego, że Cię …More

Zauważyłam, że nasza Przewielebna Matka okazywała jednej z sióstr, jak mi się zdawało, więcej zaufania i miłości niż mnie. Ze zmartwieniem moim zwierzyłam się siostrze Teresie w nadziei, że uzyskam jej współczucie, gdy ku wielkiemu mojemu zdziwieniu zapytała:
"Tobie się zdaje, że bardzo kochasz naszą Matkę?"
- Niewątpliwie, gdybym jej nie kochała, byłoby mi obojętne, że woli kogo innego więcej niż mnie.
- A ja ci dowiodę, że się mylisz; nie kochasz naszej Matki, ale samą siebie.
"Kto prawdziwie kocha, ten cieszy się szczęściem osoby umiłowanej. Gdybyś zatem posiadała miłość prawdziwą, bezinteresowną, gdybyś kochała naszą Matkę dla niej samej, cieszyłabyś się, że z uszczerbkiem dla ciebie rozmawia chętnie z kim innym, a rzekome zaniedbanie ciebie nie powinnoby cię smucić".
*
Trapiły mię liczne roztargnienia podczas modlitwy.
"I ja mam ich niemało - odrzekła mi - ale skoro spostrzegę, modlę się za osoby, które mi zajmowały wyobraźnię; one tedy korzystają z mego rozproszenia. Przyjmuję …More

Widząc jedną z naszych sióstr bardzo zmęczoną, powiedziałam siostrze Teresie: "przykro mi patrzeć na cierpiących, zwłaszcza jeżeli to są dusze święte".
Odrzekła mi natychmiast:
"Nie podzielam twego zdania! Nie żałuję nigdy Świętych, gdy cierpią! Wiem, że mają siłę na znoszenie cierpień, i że tym oddają wiele chwały Bogu; ale tych, co nie są świętymi, którzy nie umieją korzystać ze swych cierpień, tych mi bardzo żal! Mam litość dla nich. Dołożyłabym wszelkich starań, by ich pocieszyć i im ulżyć".
"Gdybym miała żyć jeszcze, najchętniej pełniłabym urząd infirmerki. Nie chciałabym się o to dopraszać, ale gdyby mi się dostał przez posłuszeństwo, czułabym się bardzo szczęśliwą. Zdaje mi się, że spełniałabym go z czułą miłością mając zawsze w myśli słowa Zbawiciela: "Byłem chory, a nawiedziliście mnie" (Mat. XXV. 36). Dzwonek infirmerji niechaj dla was będzie melodią niebiańską. Trzebaby umyślnie przechodzić pod oknami chorych, by im ułatwić możność proszenia o posługę. Powinnibyście uważać …More

"Źle czynimy, gdy chcemy przekonać siostry, że nie mają słuszności, chociażby nawet tak było istotnie; nie do nas to bowiem należy. Nie powinnyśmy być sędziami pokoju, ale tylko aniołami pokoju!"
"Oddajecie się zanadto temu, co czynicie - mawiała nam - dręczycie się przyszłością, jak gdyby staranie o nią wyłącznie wam było powierzone...Czyż troskacie się w tej chwili o to, co się dzieje w innych Karmelach? Czy tam zakonnice pracują z pośpiechem lub bez pośpiechu? Czy prace ich są wam przeszkodą do modlitwy? A więc tak samo nie kłopoczcie się o wasze osobiste zatrudnienia, poświęcajcie im sumiennie czas należny, ale ze swobodą serca".
"Czytałam dawniej, że izraelici budowali mury Jerozolimy, pracując jedną ręką, a w drugiej trzymając miecz (II. Ezdrasz 4, 17). Wierny to obraz tego, co my czynić mamy; nie zatapiać się w pracy całkowicie, lecz jednocześnie jednoczyć się z Bogiem".
"Pewnej niedzieli - opowiada siostra Teresa - zmierzałam uradowana ku alei kasztanowej; było to na wiosnę, …More

Wolę - mówiłam jej - gdy mi zarzucają to, na co zasłużyłam, niż gdy mnie niesłusznie oskarżają.
- "Ja przeciwnie, wolę być oskarżaną niewinnie, ofiaruję to radośnie Bogu, potem upokarzam się na myśl, że byłabym pewnie zdolną uczynić to, co mi zarzucają.
"Im więcej postąpisz w doskonałości, tym mniej doznawać będziesz walk, a raczej łatwiej je zwyciężysz, gdyż widzieć będziesz dobrą stronę rzeczy. Wtedy dopiero dusza twoja zdolną będzie wznieść się ponad stworzenia".
"Jest mi zupełnie obojętne, cokolwiekby mi teraz powiedziano, bo zrozumiałam, jak mało istotnej wartości mieści się w sądach ludzkich".
"Gdy jesteśmy niezrozumiane i sądzone nieprzychylnie - dodała - na cóż się bronić? Dajmy spokój, to tak słodko dać się sądzić, jak się komu podoba! Nie powiedziano w Ewangelii, że Magdalena uniewinniła się, gdy siostra wyrzuty jej czyniła, że siedzi u nóg Pana Jezusa, nic nie robiąc. Nie odpowiedziała: "Marto, gdybyś wiedziała, jakiego szczęścia doznaję, gdybyś słyszała słowa, które ja słyszę …More

Lękałam się niezmiernie sądów Bożych, a siostra Teresa długo nie mogła uspokoić mojej obawy. Między innymi następujące zadałam jej pytanie: "Mówią nam, że Pan Bóg nawet u aniołów znalazł skazy, a jakże chcesz, abym nie drżała?" Odpowiedziała mi:
"Jest jeden sposób zmuszenia Boga, aby nas wcale nie sądził, a tym jest: stawić się przed Nim z próżnymi rękoma.
- Co przez to rozumiesz?
- Rzecz bardzo prosta, abyś bez żadnego zastrzeżenia rozdawała swoje dobra, w miarę jak je zdobywasz. Ja zaś, gdybym nawet żyła lat osiemdziesiąt, byłabym zawsze równie ubogą; nie umiem robić oszczędności..., co mam, zaraz wydaję, aby za to kupować dusze.
"Gdybym czekała śmierci, aby przedstawić mój mały skarb, by go Pan ocenił według jego wartości, Zbawiciel odkryłby, że złoto moje nieczyste - warte czyśćca.
"Może niejeden wielki Święty, stanąwszy przed tronem Boga z rękoma pełnymi zasług, nie uniknął pokuty w czyśćcu; wszelka bowiem sprawiedliwość nie jest bez zmazy w oczach Pana".
Niespokojna tymi słowami,…More

Martwił mnie mój brak odwagi, a kochana siostra mówi mi: "Skarżysz się na to, co powinno być twym szczęściem. Gdzieżby była zasługa, gdybyś walczyć miała tylko wtedy, kiedy czujesz odwagę? Mniejsza o to, że jej nie masz, bylebyś czyniła tak, jak gdybyś ją miała. Jeżeli ci trudno podnieść nitkę, a mimo to podniesiesz ją dla miłości Bożej, masz więcej zasługi, niż gdybyś uczyniła coś znaczniejszego w chwili gorliwości. Zamiast się smucić, ciesz się raczej, że dając ci uczuć słabość twoją, dobry nasz Zbawiciel gotuje ci sposobność ratowania większej liczby dusz".
*
Zapytana, czy Pan Jezus nie jest ze mnie niezadowolony, gdy widzi wielką moją nędzę, odpowiedziała:
"Nie lękaj się. Oblubieniec twój obok wszelkich doskonałości ma, jeśli wolno mi się tak wyrazić, dwie wady: nie widzi i nie umie rachować; u ziemskiego oblubieńca byłyby te wady wielkimi brakami, ale naszego, Boskiego, czynią one niewypowiedzianie milszym".
"Wobec niezliczonych naszych przewinień powinienby On w nicość nas zamienić …More

Mówiłam jej o umartwieniach niektórych Świętych; odrzekła mi: "Jak dobrze Pan uczynił, że nas zapewnił, że :"W domu Ojca mego jest mieszkania wiele" (Jan XIV, 2). Gdyby inaczej było, to byłby nam to powiedział! Gdyby wszystkie dusze, powołane do doskonałości, musiały takie straszne czynić pokuty, aby się dostać do nieba, byłby nam to Zbawiciel powiedział, a my poddałybyśmy się temu ochotnie. Ale nie, mówi wyraźnie: "W domu Ojca mego jest mieszkania wiele". Jeżeli jest mieszkanie dla wielkich dusz, dla ojców pustyni i męczenników pokuty, musi być również i dla małych dzieci. Miejsce nasze pomiędzy tymi ostatnimi, jeśli gorąco kochać będziemy Jezusa i Ojca naszego w niebiesiech i Ducha miłości".
*
"Dawniej, będąc w świecie, budząc się rano myślałam, co mię może w ciągu dnia spotkać przyjemnego lub niemiłego; gdy przewidywałam nieprzyjemności, wstawałam smutna. Teraz przeciwnie: myślę o przykrościach, o cierpieniach i wstaję tym weselsza, pełna odwagi, im więcej przewiduję sposobności do …More

Zapytana, w jaki sposób uświęcić przyjmowanie pokarmów, odpowiedziała:
"W refektarzu poziomą tę czynność uświęcajmy podniosłymi myślami. Często myślę, że gdyby Zbawiciel siedział na moim miejscu przed potrawami, nam podanymi, niezawodnieby je pożywał. Prawdopodobnie za życia swego posilał się takimi samymi potrawami; jadał chleb, owoce...".
"Oto moje myśli dziecinne: wyobrażam sobie, że jestem w Nazarecie, w domku świętej Rodziny. Jeżeli podają mi na obiad np. sałatę, rybę na zimno, lub co innego o smaku ostrym, ofiarowuję to św. Józefowi, Matce Najświętszej porcje ciepłe, owoce dojrzałe itd.; a świąteczne potrawy, mianowicie zupę, deser oddaję Dzieciątku Jezus. Wreszcie, gdy obiad niekoniecznie dobry, mówię sobie wesoło: "Dzisiaj, moja kochana, wszystko dla ciebie!"
W ten sposób miłym żartem pokrywała umartwienie swoje. Spostrzegłam jednak raz, że gdy w dzień postny Przewielebna Matka poleciła dać jej coś pożywniejszego, dodała piołunu do tego smacznego pokarmu.
Innym razem, widząc, że …More

"Podczas rekreacji - mawiała nasza anielska Mistrzyni - znajdziecie najwięcej sposobności do ćwiczenia się w cnocie. Jeśli chcecie odnieść z niej wielką korzyść, to nie myślcie o własnej przyjemności, ale raczej o zbawieniu innych z zupełnym zapomnieniem o sobie. Na przykład, jeżeli coś opowiadasz której siostrze, według ciebie zajmującego, a ona ci przerwie, by mówić o czym innym, słuchaj jej z zajęciem, choćby cię to wcale nie zajmowało, i nie staraj się powrócić do pierwszego swojego opowiadania. Tak postępując, opuścisz rekreację z wielkim spokojem wewnętrznym i umocniona nową siłą do pełnienia cnót; nie szukałaś własnego zadowolenia, ale tego, aby innym sprawić przyjemność. Gdyby wiedziano, ile się zyskuje, zapierając się siebie we wszystkim!..."
*
"Należy być umartwioną, gdy nas dzwonek wzywa, gdy pukają do naszej celi, a to do tego stopnia, by natychmiast zajęcie przerwać, nie zrobić ani ściegu, zanim odpowiemy na wezwanie; zapewniam was, że w tym jest źródło wielkiego pokoju". …More

Chciałam, żeby mi powinszowała uczynku, w oczach moich heroicznego; ale tak mi odpowiedziała;
"Czymże jest ten mały akt w porównaniu z tym, czego Pan Jezus ma prawo domagać się od twojej wierności? Powinnaś raczej upokarzać się, że tyle razy opuszczasz sposobność okazania Mu twej miłości".
Niezbyt zadowolona z tej odpowiedzi, czekałam okazji, by się przekonać, jak się siostra Teresa od Dzieciątka Jezus zachowa w trudnej okoliczności. Niedługo czekałam. Nasza Przewielebna Matka poleciła nam pracę męczącą, a podlegającym tysiącznym przeciwnościom; nieznacznie utrudniałam jej tę pracę, ale nie mogłam dopatrzyć się na jej twarzy ani na chwilę, choćby cienia niechęci, zawsze była uśmiechnięta, uprzejma, nie uważała na zmęczenia, zawsze gotowa przerwać sobie, aby innym usłużyć. Wreszcie, wzruszona widokiem jej cnoty, uściskałam ją i powiedziałam, jakie uczucia miotały moją duszą.
"Co czynisz siostro - zapytałam - aby być tak cnotliwą, zawsze wesołą i pogodną?"
- Nie zawsze tak czyniłam - …More

Widząc mnie płaczącą, siostra Teresa upomniała mnie, abym nie dawała zaraz poznać po sobie lada cierpienia, gdyż nic nie zasępia życia wspólnego jak zmienność humoru.
"To pewna, odrzekłam, odtąd płakać będę tylko wobec Boga; Jemu samemu powierzać będę swoje troski. On mnie zrozumie i zawsze pocieszy".
Na to siostra Teresa powiedziała z żywością:
"Płakać przed Bogiem! broń Boże! Wobec Niego powinnaś się strzec smutku więcej jeszcze niż wobec ludzi. Jakże! klasztory nasze są na to, by rozweselić Najsłodsze Serce tego dobrego Pana; On przychodzi do nas, aby odpocząć, zapomnieć o bezustannych skargach swoich przyjaciół, pośród świata żyjących; tam bowiem, zamiast uznawać łaskę krzyża, płaczą tylko i jęczą zazwyczaj pod jego ciężarem. I ty miałabyś czynić jak ogół śmiertelników... Nie byłby to dowód bezinteresownej miłości. My to mamy pocieszać Jezusa, a nie Jezus nas".
"Zbawiciel jest tak nieskończenie dobry, że gdy płakać będziesz, On łzy twe osuszy, ale potem odejdzie smutny, że nie mógł …More

Uskarżałam się kiedyś, że jestem więcej od innych zmęczona, ponieważ oprócz wspólnej pracy wykonałam inną jeszcze, o której nikt nie wiedział. Siostra Teresa rzekła mi:
"Chciałabym, abyś była jak dzielny rycerz, który nie uskarża się na żaden trud; który pełen współczucia dla ran swych braci, swoje rany uważa za mało znaczące zadraśnięcia. Dlaczego tak bardzo odczuwasz ciężar swego znoju? Oto dlatego, że nikt o nim nie wie...
Wrodzone jest pragnienie politowania, ale powinniśmy wznieść się ponad tę słabość natury".
*
"Gdy popełnimy jaką winę, nie sądźmy, że upadek ten wywołała przyczyna zewnętrzna, przyrodzona, np. choroba, niepogoda; ale uważajmy ten upadek za naszą niedoskonałość, nigdy się jednak nie zniechęcajmy".
"Okoliczności nie czynią człowieka ułomnym, lecz okazują, jakim jest" (Naśl. J. Chr. I, XVI, 4).
'Bóg to sprawił, że nasza Matka nie dała mi pozwolenia, abym spisywała moje poezje w miarę jak je układałam, a ja wolałam nie prosić ją o to z obawy, by nie zawinić przeciwko …More

"Wierzaj mi, pisanie ksiąg pobożnych, układanie najwznioślejszych poematów, wszystko niewarte najdrobniejszego aktu zaparcia siebie, gdy jednak boli nas własna nieudolność czynienia dobrze, to jedynym ratunkiem naszym jest ofiarować czyny drugich. Takim dobrodziejstwem jest obcowanie Świętych. Przypomnij sobie ową piękną zwrotkę z Pieśni duchowej Ojca naszego, świętego Jana od Krzyża:
Przyjdź gołębico moja, w te strony,
Gdzie na pagórku jeleń spoczywa,
Twojego lotu szumem zwabiony,
Miłością ranny - tam on cię wzywa.
"Widzisz tedy, Oblubieniec, ów jeleń zraniony, nie jest pociągnięty wysokością, ale tylko powiewem lotu; jedno zatrzepotanie skrzydłem wystarcza, by wywołać ten polot miłości".
*
"Jedyną rzeczą, nie podlegającą zazdrości, jest ostatnie miejsce; ono tylko nie jest próżnością i udręczeniem ducha. Wszelako: "Droga człowieka nie jest jego" (Jan X, 23), i nieraz bez naszej woli budzi się w nas pragnienie tego, co błyszczy. Wtedy w pokorze serca uznajmy niedoskonałość naszą, że …More

"Jest to zapewne, siostro Tereso, wielką dla ciebie pociechą, że możesz czynić tyle dobrego i że przymnażasz chwały Bogu. Radabym być tak uprzywilejowaną!"
- "I cóż mi z tego, że Pan Bóg posługuje się raczej mną, niż inną do pomnożenia swej chwały? Byleby królestwo Jego umacniało się w duszach, mniejsza o narzędzie. Zresztą On nikogo nie potrzebuje. Patrzyłam niedawno na lampkę, której maleńki knot tlił się zaledwie. Jedna z sióstr naszych zbliżyła doń świecę, i za pomocą tej świecy zapalono wszystkie świece w Zgromadzeniu. Uczyniłam sobie wtedy tę uwagę: "Któżby mógł chełpić się z uczynków swoich?" I tak przy pomocy słabego światełka tej lampki można by zapalić cały świat. Zdaje się nam nieraz, że otrzymujemy łaski i światła Boże za pośrednictwem świec jaśniejących; ale skąd te świece mają swój płomień? Może modlitwy duszy pokornej a ukrytej, bez blasku na pozór, bez uznanej cnoty, niskiej we własnych oczach, prawie gasnącej.
"O, ileż tajemnic ujrzymy później! Nieraz myślałam, że …More